NORMALNA OSOBA

CÓRCIA (starsza córka) zawsze mówi: Twoje koleżanki wampirki... COŚ jest na rzeczy. Całe moje "koleżeńskie" relacje przebiegają według jednego schematu. Poznaję KOGOŚ, z czasem relacja się zacieśnia. I tak powoli, a sukcesywnie coraz bardziej nowo poznani ludzie, zaczynają mnie absorbować swoimi problemami. 
Z czasem zaczynam się powolutku wycofywać, bo czuję się umęczona, z coraz cięższym kamieniem cudzych problemów na głowie.  

Tyle, że najczęściej wampirki, tego nie zauważają i czynią coraz większy napór. Ich problemy są najważniejsze, moje się nie liczą... CÓRCIA nazywa to czystym wampiryzmem i zwykłym podczepianiem się.

Wszystko się zgadza, tyle, że to ja na TO pozwoliłam, ja do tego dopuściłam. Wina jakby nie było, jest moja. 

Nie jestem silna psychicznie, mam chwile załamań i przygnębienia. Tyle, że dla moich "koleżanek", to większego znaczenia nie ma, bo one akurat są w depresji, mają doła totalnego itp. itd.  A ja? Jakie to ma znaczenie? 

Nawet i koleżeństwo powinno przebiegać według pewnego schematu: trochę Twój problem, trochę mój; trochę ja Ciebie wesprę, trochę Ty mnie.

Moje koleżeńskie relacje są zbudowane na nierównowadze. I jeśli nawet w początkowym etapie tego nie widzę, to za jakiś czas, zauważam i to właśnie jest powodem mojego stopniowego wycofywania się z takiej relacji. Pewnie ten schemat działa również w relacjach damsko - męskich, ale nad tym musiałabym się głębiej zastanowić, bo uczciwie powiedziawszy... dawno w żadnej relacji  mężczyzną nie byłam i zastanawiam się czy w ogóle chcę?

To oczywiście złe podejście, bo właściwie każdy potrzebuje bratniej duszy, kogoś przed kim mógłby być sobą po prostu. Zapewne moje koleżeńskie relacje są jakimś tam surogatem, który zastępuje mi bliski kontakt z drugim człowiekiem, ale uczciwie powiem, że NIC nie zastąpi bliskiej relacji z ukochanym mężczyzną; oczywiście - ODPOWIEDNIM.

Nie myślę  w tym momencie o iluzjach związku czy związkach zbudowanych na kłamstwie.  Na dzień dzisiejszy nawet nie mam ochoty próbować, bo póki pewnych rzeczy nie przepracuję do końca, to znowu zbuduję jakąś byle jaką relację, a przecież nie o to chodzi.

Trochę dobiła mnie moja koleżanka, bo żadna koleżanka nie powie: MAM SKOŃCZYĆ TAK JAK TY?  Koleżanka powinna wspierać koleżankę, doładowywać akumulatory, najnormalniej w świcie W S P I E R A Ć zdołowaną osobę.

W lutym prosiłam jedną z moich koleżanek, posiłkując się kartami oczywiście, żeby nie wydzwaniała do faceta, który od niej odszedł i się nie narzucała.  Trochę godności. Kręci i intryguje NIEDOSTĘPNE – mówiłam. Nie usłuchała: dzwoniła, pisała. Wszystko na nic. Gość nawet nie miał zamiaru wrócić. Takimi działaniami jedynie przesuwała w czasie uświadomienie sobie brutalnej prawdy, że ON JUŻ NIGDY NIE WRÓCI.  Już sama logika wskazywała na to, że ON nie pojawi się w jej życiu nigdy więcej. Kart, które to sygnalizowały, absolutnie nie przyjmowała do wiadomości.  Taki sposób na pogodzenie się ze stratą?

Każda porzucona kobieta cierpi. Często udajemy się po pomoc do psychiatry czy psychologa i poprawiamy sobie samopoczucie lekami, bo czasami tak trzeba.

Też jestem osobą samotną.... nie emabluje nikogo swoimi stanami psychicznymi.... a kiedy dopadnie mnie przygnębienie, staram się sobie jakoś z tym poradzić. Chwytam wspierającą książkę, stosuje afirmację… Radzę sobie jak potrafię.

 Dawno temu przerobiłam rozwód, który łatwy nie był... Potem samotne wychowywałam troje dzieci. Nie szukałam wtedy faceta, bo ważny dla mnie był spokój i poczucie bezpieczeństwa moich dzieci. Z konieczności, nauczyłam się trzymać wiertarkę w ręku i się nią posługiwać, umiem naprawić WC, zlew, malować, tapetować…. I jak trzeba to wymuruję, położę tynk itp. I nie jestem jakimś chlubnym wyjątkiem; wiele kobiet to potrafi. A jak już COŚ mnie przerasta, to umiem wykonać telefon do fachowca. 
Mój już nieżyjący były mąż, który któregoś razu mnie odwiedził, w domu w którym obecnie mieszkam, stał jak słup soli, bo nastał mnie na kładzeniu płytek w kuchni. TY? Przecież jak wbijałaś kiedyś gwoździa miałaś sine wszystkie palce!?!?

Może dokonałam złego wyboru, bo czas mojej "świetności" dawno minął,  ale mimo to, nie czuję się w żaden sposób gorsza od innych kobiet, bo przecież posiadanie faceta nie czyni żadnej  z nas lepszej od innych.   

Samotna kobieta czy rozwódka nie jest człowiekiem drugiej kategorii. Może być spełniona zawodowo, realizować się, rozwijać. Może żyć pełniej, szczęśliwiej niż niejedna kobieta z facetem przy boku.

                                                                                                                

A związek? Jak już to z idealnym dla mnie mężczyzną. A jeśli nie spotkam na swojej drodze odpowiedniego faceta (chociaż karty w pokrętny sposób, ale są jakby łaskawe), to zaakceptuje taki stan rzeczy. Właściwie już zaakceptowałam. Inaczej szalałbym po randkowych portalach, COŚ w każdym razie bym robiła; a nie robię NIC. Spokojnie czekam, bo jak ma przyjść, to przyjdzie. CO KOMU PISANE, TO GO NIE MIENIE.

Poza tym, ja chcę być w związku opartym na prawdziwej bliskości, nie w związku opartym na ILUZJI.  I powtórzę po raz n-ty: gdybym miała być z kimś na siłę, to wolę NIE!!! Dziękuję za iluzje, dziękuję za kłamstwa. Chcę być z KIMŚ blisko, a nie oszukiwać i siebie i wszystkich dookoła, jaka to jestem szczęśliwa.

Cóż, póki co, dalej będę pracowała nad sobą. Może mi się to uda? Może przepracuję stare schematy i zastąpię je nowymi?

 A, że w każdym wieku jest szansa na MIŁOŚĆ, to jest pewne:

ZWIĄZKI LUDZI PO PRZEJŚCIACH

....jesteś normalną osobą z kłopotami i problemami jak wszyscy.

Dokładnie tak jest. Ciągle szukam, ciągle jestem w drodze... Próbuję zrozumieć to, co mi się w życiu przydarza.  To nie sztuka obwinić innych, bo przecież w jakiś sposób przyciągnęliśmy tych innych do swojego życia. 

Czytam sporo książek, o ile znajdę w nawale zajęć, odrobinę czasu. Ostatnio "ćwiczę" książkę TERAPIA SCHEMATÓW, którą mi pożyczyła  moja siostra, która jest bardziej posunięta w rozwoju i wiele mi tłumaczy  (BASIU to żywcem od Ciebie! Bardzo mi się spodobało!!!!) . Książka trudna, ale warta przeczytania; oczywiście, o ile KTOŚ chce zrozumieć motywy swoich działań i schematy jakimi się kieruje. 

Jest cała masa książek bardziej przystępnych. Całą serię "pozytywnych" książek, napisała Beata Pawlikowska. Są naprawdę fajne.  Ja w swojej biblioteczce mam jedynie:

KURS SZCZĘŚCIA i TRENING SZCZĘŚCIA. W wersji ebook mam PLANETĘ DOBRYCH MYŚLI

Jeśli wcześniej próbowałeś zmienić

swoje życie na lepsze
i wciąż masz ważenie, że
wracasz do punktu wyjścia

i musisz wciąż walczyć,

to znaczy, że stosowałeś

nieskuteczne metody

Szukałeś tylko prowizorki.

żeby szybko poczuć się lepiej

Prowizorki emocjonalne 

trwają czasami przez wiele lat

a potem zawsze rozpadają się w pył

a ty rozpaczasz, że przez tyle lat było dobrze

i nic nie zapowiadało katastrofy

Pamiętaj że rozpada się tylko to,

co było zbudowane

na iluzji albo kłamstwie
Rozpada się tylko po to,

żeby zmusić cię

do szukania prawdy

Trudno się nie zgodzić z tym stwierdzeniem. Ileż związków rozpada się dlatego, że są zbudowane na iluzji właśnie, na kłamstwie czy jakiś fałszywych wyobrażeniach. 

Rzecz polega na tym, żeby się zatrzymać, pomyśleć, zmienić wzorce czy kody i już nie zastępować jednej ILUZJI kolejną ILUZJĄ. 

Dlatego też, warto sięgnąć po książki Beaty Pawlikowskiej i popracować nad sobą, żeby najzwyczajniej pozbyć się ILUZJI ze swojego życia.  I właśnie cały czas to czynię.
A książki bardzo polecam.

JESTEM BOGIEM - film

Każdy by tak chciał.... ale niestety póki co, małej skutecznej tableteczki, nie ma. Pozostaje nam jedynie praca nad samym sobą.